(april 2021)
Is Corona nu alleen maar te wijten aan de – zonder twijfel fysiek aantoonbare – en bovendien zeer besmettelijke en misschien wel in een laboratorium gemaakte virusdeeltjes of zijn er nog andere oorzaken? Deze vraag is niet direct te beantwoorden. Het lijkt me daarom goed om de vraag stap voor stap te benaderen.
Onderliggende ziektes
In de media hoor je (vooral afgelopen jaar vaak) dat mensen die aan Corona sterven meestal onderliggende ziektes hadden. Voorbeelden van deze onderliggende ziektes zijn diabetes, COPD, zwaarlijvigheid en ouderdom, wat natuurlijk geen ziekte is. Deze categorie oorzaken kunnen we bijkomende oorzaken van Coronasterfte noemen. Bijkomende oorzaken of nevenfactoren zijn bijvoorbeeld ook slechte voedingsgewoonten, luchtverontreiniging en om toch maar even te noemen, sterke toename van de onnatuurlijke hoogfrequente trillingen, met name door de ingebruikname van het G5-netwerk. En het moet ook gezegd worden dat het niet als complotdenkerij afgedaan mag worden als iemand zich afvraagt in hoeverre G5 heeft bijgedragen aan het ontstaan van de Corona-pandemie. Het is gewoon een terechte vraag *). Maar dit terzijde. Als je er van uit gaat dat het virus de primaire fysieke oorzaak is, dan zijn er dus ook nog andere oorzaken, die ik bijkomende oorzaken noem en deze oorzaken zijn ook fysiek, d.w.z. ze zijn materieel aantoonbaar.
Zijn er misschien verder nog oorzaken? Bijvoorbeeld oorzaken die niet-fysiek zijn? Oorzaken die psychisch of spiritueel zijn? Ja, volgens mij zijn die er. Ik moet het uitleggen ervan wel even inleiden. Zoals al gezegd, ga ik stapsgewijs te werk. Komt ‘ie.
I can’t breathe
Eén van de toonaangevende uitspraken uit het jaar 2020 luidde “I can’t breathe’. Deze noodkreet kwam niet van de tallozen Corona-patiënten in de overvolle ziekenhuizen die óók niet meer konden ademen. De uiting kwam van Georg Floyd, een zwarte Amerikaan die op straat aangehouden werd en stikte toen een blanke politieagent hem met z’n knie de keel dichtkneep. Georg Floyd overleed door deze actie en dit was de aanleiding voor protesten tegen racisme, eerst in de VS, en later ook in de rest van de westerse wereld. Overal riepen mensen, vooral zwarten en gekleurden, maar ook blanken: “I can’t breathe”, ook in Nederland.
Op hetzelfde moment lagen overal ter wereld mensen ziek op bed, thuis of in een ziekenhuis of op een IC en ook zij konden-niet-ademen, door Corona. Net als Georg Floyd overleden en overlijden in de Coronacrisis echt heel veel mensen door niet kunnen ademen. En dit alles komt nog steeds ieder uur van de dag in de media: het aantal besmettingen per dag, de stijging van het sterftecijfer, plus de manier van sterven, het stikken in eenzaamheid. Dit werkt op de wereldbevolking zó angstaanjagend dat regeringen al vanaf begin 2020 maatregelen zijn gaan treffen. En deze maatregelen treffen niet alleen de Corona-patiënten maar iedereen, de totale bevolking. Werkelijk iedereen heeft met Corona te maken. Ook als je niet ziek bent kun je slachtoffer van Corona worden, bijvoorbeeld omdat je je baan in een door de overheid gesloten Horeca-gelegenheid verliest. En zo voort: iedereen draagt in de openbare ruimte een mondkapje, is gehouden aan de 1,5 meter maatregel, heeft direct of indirect te maken met sluiting van winkels, scholen of het verbod van nog veel meer activiteiten waar mensen bij elkaar komen. En dan is er ook nog de maatschappelijke angstneurose die Corona via de media te weeg gebracht heeft. Kortom, de maatregelen tegen Corona, de lockdown, de collectieve angst, raken iedereen. Niemand kan meer ‘vrijuit ademen’. Het niet-meer-kunnen-ademen is, als je het zo bekijkt, geen ziekte van het individu, maar een ziekte van iedereen. Wij hebben met z’n allen, als samenleving, het probleem dat we niet meer goed kunnen ademen. Waar ligt dat dan aan? Aan het virus?
Ach ja. Misschien was het slechts toeval dat wereldwijd zo veel mensen die helemaal niet met discriminatie bezig waren, zich toch ergens herkenden in de slagzin van de Black Lives Matter beweging: “I can’t breathe”. Misschien was het dom toeval dat tegelijkertijd ook Corona-patiënten niet-kunnen-ademen en was het tegelijkertijd ook weer domme toevallige pech dat de rest van de bevolking eigenlijk ook niet meer vrijuit kan ademen door alle maatregelen. Allemaal toeval, dat zou kunnen, toch?
Maar als het nu geen toeval is, als deze fenomenen wel degelijk met elkaar samenhangen, dan zou het niet-meer-kunnen-ademen een diepere betekenis kunnen zijn achter deze crisis waar we op het ogenblik inzitten? Corona en de beweging tegen racisme worden, als je het zo ziet, opeens symptomen, en niet meer de oorzaken van de crisis. De ‘echte’ oorzaak zit dan dieper dan Corona, zit ook dieper dan rassenhaat. Kortom, het lijkt zinvol om het niet-meer-kunnen-ademen wat breder en meer in de diepte te gaan bekijken.
Bij Corona is het niet-meer-kunnen-ademen het vreselijkste en meest in het oog vallende symptoom. Als je naar het virus kijkt dan is dat vreemd want het virus zelf heeft helemaal geen hekel aan lucht. Infectie met het virus wordt zelfs ‘air born’ genoemd omdat het virus zich bij voorkeur via de lucht en de adem verplaatst. Maar als hij eenmaal in het lichaam van de mens zit en het slachtoffer infecteert, dan brengt hij het slachtoffer in ademnood. Hier zit een soort tegenstelling in. Op deze tegenstelling komen we nog terug (zie bladzijde xx)
Denkend over de eigenaardigheden van het virus speelt ook door mijn hoofd wat de beroemde microbioloog Louis Pasteur (1822-1895) ooit op z’n sterfbed zei: “het gaat niet om de microbe (in dit geval het virus), maar om het milieu. Met andere woorden en vertaald naar deze tijd: als je Corona wilt verklaren, dan moet je niet kijken naar het virus, maar naar de omstandigheden waarin het virus verschijnt. Oké, gaan we doen. Wat waren deze omstandigheden toen eind 2019 het virus in de Chinese miljoenenstad Wuhan opdook? Het virus verspreide zich daarna zo snel dat binnen 2 á 3 maanden de hele wereld geïnfecteerd was. Het milieu waarin het virus zich goed voelt was dus duidelijk niet alleen beperkt tot die ene plek in China. Ik denk dus eerder dat we moeten kijken naar de omstandigheden waar de wereldbevolking in leefde in de laatste jaren of in de laatste 10, misschien 20 jaar. Hoe hebben we met z’n allen als mondiale samenleving, deze tijd beleefd? Ik wil deze vraag graag een beetje anders, iets gerichter, formuleren. Ik maak ervan: hoe hebben we met z’n allen in de laatste decennia geademd? Had je het gevoel vrijuit te kunnen ademen? Ik bedoel ‘vrijuit ademen’ niet alleen in fysiek opzicht, maar vooral juist ook in psychisch, geestelijk en sociaal opzicht.
Ja, is toch zo: iedereen ademt dezelfde lucht in en dat is ook de lucht die we met z’n allen uitademen en die ademt een ander weer in. Lucht is het sociale milieu, het sociale element waar we in leven. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar volgens mij hebben we als samenleving steeds meer moeite om in dit sociale gemeenschappelijke element te leven en te bewegen. Maatschappelijke belangen, meningen en stellingen, bijvoorbeeld, en dat kun je zien aan de politiek, zijn verhard. De kloof tussen arm en rijk is toegenomen. Je kunt het bekende sombere rijtje zelf wel aanvullen. Simpel gezegd en samengevat: het is in de maatschappij de afgelopen jaren er niet veel socialer op geworden.
Als individu kunnen we nog steeds heel gezond zijn, maar de samenleving waarin we als individu leven ademt niet meer. Dit werd tot zinnebeeld toen Georg Floyd uitriep: I can’t breath en in Wuhan werd het tot een ziekte die de hele wereld over ging.
Ziektewijsheid
Ik heb er de afgelopen jaren best wel veel over nagedacht hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat ziektes zoals Lyme en misschien dus ook Corona, die door wetenschappers gewoon gemaakt zijn, tegelijkertijd helemaal passen bij wat mensen in de huidige tijd allemaal moeten meemaken om in hun ontwikkeling verder te komen. Het lijkt of, in het werk dat deze wetenschappers doen, zich geestelijke krachten mengen die ervoor zorgen dat hun werk, hoe demonisch ook, op wijze manier helemaal past binnen de bewustzijns-problematiek van deze tijd. Hoe kan dat?
Net als de uiterst beweeglijke Borrelia bacterie (die Lyme veroorzaakt), staan vooral de nóg beweeglijkere virussen heel open voor het milieu waar ze zich in bevinden en dat geldt natuurlijk ook, en vooral, voor het geestelijke milieu. Zo bekeken is de ‘duisternis’ die in de biologische creaties van deze wetenschappers aanwezig is, helaas wel logisch te verklaren. Het geestelijk milieu werkt (onbedoeld door de makers) op deze creaties in. Dus niet alleen de wetenschappers creëren ziektes, maar het actuele (geestelijke) milieu creëert op hetzelfde ogenblik mee aan een ziekte.
Het open staan voor zowel het zinnelijke en bovenzinnelijke milieu was natuurlijk ook het geval bij het ontstaan van de grote ziektes en epidemieën van enkele eeuwen geleden, zoals de Pest en Syfilis en ook bij kinderziekten. Syfilis is niet in een laboratorium ontstaan, toen waren er nog geen laboratoria zoals nu. Als je Syfilis in zijn toenmalige maatschappelijk culturele uitwerking beschouwt dan zou je kunnen zeggen dat de mensheid toen, juist deze ziekte moest doormaken. De mensheid moest deze al-het-oude-vernietigende ziekte (Syfilis) doormaken zodat een nieuwe fase van bewustzijns-ontwikkeling kon doorbreken. Dit was de fase waarin het natuurwetenschappelijk denken en aards zelfbewustzijn opkwam (wat we nu ‘Ik-tijdperk’ noemen). Syfilis was ook de eerste grote ziekte die natuurwetenschappelijk en materialistisch benaderd werd. Syfilis was de eerste ziekte waarbij antibiotica als ‘ziektekiemdoder’ werd toegepast. Syfilis speelde op deze manier een rol in de algemene bewustzijnsontwikkeling.
Bij kinderziektes zie je dat ook, maar dan niet voor de hele maatschappij maar bij het afzonderlijke kind. Niet het algemene geestelijk milieu, maar het geestelijk milieu dat om het opgroeiende kind heen is, creëert mee. Na het doormaken van een kinderziekte blijkt het kind opeens veranderd, in zijn of haar ontwikkeling weer een stapje verder gekomen. Vanuit deze visie kun je begrijpen dat het blokkeren van de kinderziekten door vaccinatie, betekent dat het kind de betreffende ontwikkelingsstap op een andere manier moet zien door te maken, en dat is dan vaak veel moeilijker of lukt niet.
Het omgekeerde doet zich voor bij volwassenen. Als een volwassene er aan toe is om een stap in zijn of haar ontwikkeling te maken en deze stap wordt geblokkeerd, bijvoorbeeld door te veel persoonlijke problemen, angst of wilszwakte, dan kan het zijn dat iemand op een geven moment ziek wordt of een ongeluk krijgt. Kinderen krijgen een kinderziekte en maken daardoor een ontwikkelingstap, volwassenen die een ontwikkelingstap overslaan kunnen andersom dus een ziekte krijgen. Via het ziekteproces of het herstellen van het ongeluk krijgt de volwassene alsnog de kans om de ontwikkelingsstap te maken, maar dan via de ziekte, wat in de regel minder bewust verloopt en pijnlijker is.
Een heel vergelijkbare situatie doet zich voor als iemand een ernstig psychisch trauma heeft opgelopen en dat trauma niet kan verwerken. Zo’n trauma gaat dan, zoals gezegd wordt, in het lichaam zitten, m.a.w. het daalt vanuit de ziel of psyché af naar het fysieke lichaam. Een voorbeeld hiervan is kanker. Kanker is een individuele ziekte en is vaak het resultaat van onopgeloste conflicten, niet zelden in de familiesfeer.
Vanuit deze spirituele achtergrond gezien kun je je heel goed voorstellen dat Corona juist nu optreedt omdat de mensheid al langere tijd verzuimt om de samenleving zo in te richten dat er door iedereen vrij geademd kan worden. Ik bedoel hiermee dat we verzuimen om de samenleving sociaal in te richten. Niet-sociaal-inrichten is zeker gevoelsmatig gezien, hetzelfde als niet-kunnen-ademen. De tijd lijkt nu gekomen te zijn dat het algemene wereldwijde niet-kunnen-ademen in het fysieke lichaam is afgedaald en daar tot ziekte is geworden. De ziektemakende wetenschappers hebben hier onbewust of met een ander oogmerk aan meegewerkt.
Door Corona krijgt de mensheid nu opnieuw de kans om de ontwikkelingstap (het sociaal inrichten) alsnog te maken, maar dit gaat gepaard met veel meer pijn dan wanneer de mensheid dit eerder en zelfbewust had gedaan. We moeten nog zien hoe we met deze kans omgaan maar duidelijk is wel hoe enorm veel wijsheid in dit ziekteproces zit.
Deze verborgen ziektewijsheid werkt zo dat deze het oude, d.w.z. de in deze tijd ongewenste situatie, zichtbaar en voelbaar maakt. De oude ongewenste situatie zien we in overdreven, dus extra duidelijke beelden om ons heen: anderhalve meter, quarantaine, isolatie, niet meer naar school, niet meer naar je werk, niet meer naar het café, je gezicht bedekken. Een internationaal woord hiervoor is “social distancing”, en dat zegt eigenlijk precies wat er aan de hand is. Sociaal zijn lijkt verboden, door het heersende ‘systeem’ onmogelijk te zijn gemaakt, maar dat was natuurlijk al zo, het is nu, door Corona, nog veel zichtbaarder zichtbaarder en voelbaarder geworden.
De beelden, zinnebeelden en signaturen gaan allemaal in de richting van iets dat de sfeer heeft van donkere starheid. De donkere starheid waar Corona als ziektewezen op leeft, zit in ons bewustzijn. Corona wijst hiermee zoals ik het zie, in essentie op een spiritueel probleem.
Het spirituele probleem doet zich het sterkst voor in het gebied dat met ademen, de gemeenschappelijke lucht en met samenleven te maken heeft. Dit is het gebied van het menselijk midden, niet van het hoofd, niet van de benen en de buik, maar van de longen en het hart. Het midden van de mens, het centrum van de mens, is niet gezond meer. Ons “Ik”, dat moeite heeft om te bewegen, is niet gezond. Lyme legt de vinger vooral op het individuele bewegingsarme Ik, Corona op het star geworden gemeenschappelijke-Ik.
Ziektes zoals Lyme en Corona zijn heel kwaadaardig en maar tegelijkertijd hebben ze de genezing in zich en die is er door de makers zeker niet bewust in gestopt. Dat heeft, zoals ik zojuist heb geprobeerd uit te leggen, het geestelijk milieu (de geestelijke wereld) gedaan. Er is door de goede geestelijke wereld ‘ziektewijsheid’ in de biologische wapens gelegd.
Als je hier over nadenkt dan kom je vroeg of laat op een wetmatigheid die zegt dat iets wat duister is, tegelijkertijd ook het licht in zich draagt. Hoe duisterder een ziekte is, des te lichter zal ook de genezing zijn, of dat wat met genezing bereikt wordt. Dit leidt samenvattend tot een aantal logische conclusies. De eerste is dat de onderzoekers die een biowapen maken tegelijkertijd onbewust meewerken aan de kans om het kwaad ten goede te keren. Eigenlijk wil ik niet weer de Bijbel er bij halen, maar dit kun je het Judas-motief noemen. Judas pleegde verraad wat leidde tot de dood van Jezus, maar hiermee maakte hij, waar hij zich niet bewust van was, het mogelijk dat de Jezus Christus door zijn dood een geheel nieuwe ontwikkeling mogelijk maakte waarmee ik niet alleen het Christelijk geloof bedoel. Ook de wetenschappers die biowapens maken zijn Judassen die tegelijkertijd onbewust een nieuwe ontwikkeling mogelijk maken, en dat zijn de kansen die we als samenleving of als individu krijgen.
De tweede conclusie is dat het ten goede keren van het maken van biowapens , slechts een kans is en dus geen zekerheid. Ieder mens is vrij om deze kans te benutten. En als we de kans niet voorbij willen laten gaan dan nog zal het niet gemakkelijk zijn om zoveel ‘licht’ te maken dat die tegen de bijna ondoordringbare duisternis van anti-mens-wapens-maken op kan. Misschien is het een beetje naïef van me, maar we proberen gewoon om een klein beetje van dat ‘licht’ te gaan maken.. Het volgende is slechts een kleine aanzet. Maar alles begint in het klein. Toch?
*) 5G. Zegen of vloek? Jan van Gils, 2020, Uitgeverij Lemniscaat